vanmorgen vroeg vertrokken - kweste van de warmte nog even voor te blijven...
Leon na de fiesta: groepjes nog dolende feestgangers - straten vol glasscherven - hoe kom je daar veilig door met de fiets? spuitploegen die beginnen de straten schoon te maken.
Even zoeken en de weg vragen - en dan weer het platteland in. Hier en daar een dorpje - huizen met gesloten rolluiken - weinig levende zielen te bekennen. Groot is mijn vreugde als ik bij het naderen van Vilar De Mazarife in de verte fietsers meen te zien. Wanneer ik het dorp binnenrijd en zoek naar een supermercado of bar, zie ik 2 bepakte fietsen staan. We raken aan de babbel. Het blijken nederlanders te zijn die in Mechelen wonen. En toeval bestaat echt niet: Coby, de vrouw, blijkt mijn moeder te kennen. 'Maria van de winkel in Bonheiden die nu een bank is...' Ze hebben enkele jaren samen franse les gevolgd... We rijden samen verder, het fietsrouteboekje spreekt over grindwegen en daar ben ik niet zo gek op (de angst voor een lekke band...) En samen rijden is leuker...
We rijden tot Astorga. Daar zoek ik de Alberge op. Zij overnachten in een hotelletje.
zaterdag 25 juni: Die eerste grote berg: Cruz De Ferro
Weer vroeg vertrokken - om 7 uur op de fiets.
Aan de voet van de beklimming naar Cruz De Ferro kom ik enkele fietsers tegen die ik al eerder tegenkwam - ondermeer Coby en Bert. We fietsen samen naar boven...Traag klimmen we - in verschillende etappes - regelmatig stoppen we om wat te eten en te drinken - en uit te rusten...
En dan is daar het grote ijzeren kruis - een bijzondere plek - traditioneel laten pelgrims daar hun last achter - ook de hedendaagse pelgrims houden dit gebruik in ere... Het is een ontroerend moment.
Dan een pijlsnelle afdaling - halverwege stoppen we - in Acebo, een oud en piepklein dorpje met enkele overnachtingsmogelijkheden. Later op de avond bolt ook Henk, de nederlander die ik ontmoette in St Jean Pied de Port binnen. Via anderen had ik al gehoord dat hij in de buurt was. Dat is zo leuk aan deze tocht: verhalen over ontmoetingen worden verder verteld. En zo ontmoet je elkaar meerdere keren weer...
zondag 26 juni: ziekjes...
beetje ziek wakker geworden - buik ligt wat overhoop. Gelukkig geen felle klim vandaag...
Ik beslis mezelf wat te verzorgen en leg aan in een "truckershotel" in Vega de Valgarce
om een idee te geven van die bergjes:
maandag 27 juni: die O cebreiro !
Buik nog niet helemaal OK. Toch vertrokken. Wil graag samen met Coby en Bert over die hoge berg... We rijden door een prachtig groen landschap. hoog boven ons in de bergen zien we het viaduct van de autoweg...
Het is onafgebroken klimmen.. enkele uren lang...Dit is iets wat ik me vooraf niet kon voorstellen.
Na een poos merk je dan dat de autoweg niet meer boven, maar onder je loopt... Bijna boven!
Mooi is het hier!
Ik fietste de berg op op wat slappe thee met veel suiker, beschuit en slappe cola...
Doodmoe ben ik als ik in Samos toekom. In de alberge neem ik een douche en val als een blok in slaap...
dinsdag 28 juni: regen...
Het weer is omgeslagen... er hangen lage wolen en een dichte mist. en het is koud...
Buik nog niet helemaal OK - Voel me wat slapjes...
Bovendien laat het spreekwoord van die laatste loodjes zich voelen... De weg tot Santiago blijft met veel klimmen en dalen.
Ik beslis te stoppen in Ventas. Mijn kaars is uit voor vandaag... Wat bijzonder dorpje - er staan hier 5 huizen - voor de rest niets...
Afscheid genomen van Bert en Coby. Zij rijden verder. Fijne metgezellen heb ik in hen gevonden. En zo gaat de camino zijn weg - stukken alleen - stukken samen - ontmoetingen - sommigen kort - anderen langer en dieper - fijn is dat...
De kilometerteller staat op 2300km - nog 2 dagen te gaan voor Santiago...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten