Op 22 mei 2011 vertrekt Marleen Vanderauwera per fiets vanuit Lier naar Santiago De Compostela. Met deze tocht en enkele andere acties wil ze geld inzamelen voor het project 'Mobile School'. Elke gift wordt integraal besteed aan de bouw van het mobiele schooltje. Deze actie is in liefdevolle herinnering opgedragen aan Douwke Marckx.
Zo noemen ze dat toch! 30 september. Een warme vrijdagavond op het Zimmerplein in Lier. Rond half 8 stromen de eerste mensen toe. Op het terras wordt een frisse pint of glas gedronken. Uiteindelijk klimmen we 2 trappen hoog naar de zolder. Kleurrijke balonnetjes wijzen de weg. Warm is het... Met ongeveer 40 waren we om het project af te sluiten. Er waren vrienden, familie, mensen van de schoool van Douwke, de gidsen, juffen van de school van Kristel en Rienske, collega's en collega's pelgrims,... Een mooie staalkaart van iedereen die het project genegen was. Met een glas cava en een bordje hapjes installeerden we ons en lieten ons meevoeren met de mooie foto's en verhalen van een fantastische tocht. "Was het niet te lang" of "zeg het maar als het verveelt"... integendeel, iedereen leefde maar al te graag mee met de verhalen. Leuke commentaren van de aanwezigen. En naar ons gevoel was Douwke de hele avond onzichtbaar maar tastbaar aanwezig. Ook Saskia van Mobiele Scholen was er bij. Zij is van bij aanvang heel erg betrokken geweest bij het project. En dan het moment van de cheque. 9500 euro. Dat is meer dan genoeg voor een nieuwe mobiele school. Een welgemeende dank, namens de ganse ploeg van mobiele scholen.... Een welgemeende dank die we graag doorsturen naar iedereen die zijn steenje heeft bijgedragen in het ganse project. Zonder al die helpende handen, steun etc was dit niet gerealiseerd!! En zo hebben we met een ganse ploeg mensen, waarvan de meesten elkaar bij aanvang niet eens kenden, Douwke een beetje mee onsterfelijk gemaakt. Zij heeft mensen in beweging gezet. Of zoals Wim het passend verwoordde op de blog van Douwke: " In het verdriet en verlies schijnt hier de inherente goedheid van de mens door. Het verlies van een mens en in dit geval een kind droeg er toe bij dat er ergens anders op deze wereld andere kinderen geholpen kunnen worden."
en naar ons gevoel is dit verhaal eigenlijk nooit afgesloten...
Herinnering : op vrijdag 30 september om 19.30 uur in de Refuge te Lier (Zimmerplein), zaaltje 2de verdiep sluiten we "Fietsen door en voor Douwke" officieel af. Foto's, het voorlopige resultaat van de sponsoring, een hapje en een drankje, kortom andermaal een ideale reden om vrijdag de deur uit te gaan. Alvast allen welkom!!
Alweer een tijdje geleden. Ondertussen is alles stilletjes aan zo wat min of meer terug in de "normale" plooi gevallen. Het verhaal van mijn tocht heb ik de voorbije weken al vaak kunnen delen met familie en vrienden. Elke keer weer geniet ik nog na... De bedoeling is om dit ook te doen op een wat grotere manier... voor al wie, op welke wijze dan ook, deze tocht mee tot een onvergetelijke ervaring heeft gemaakt en die mij gedurende deze periode mentaal gesterkt heeft om te blijven doorgaan. Immers, dank zij de steun van velen is het 'fietsen door en voor Douwke' project groot kunnen worden. We zien dit als een ultiem "dank jullie wel....."
Na herhaald overleg met het back office team hebben we een datum gevonden waarop we het project willen afronden met iedereen die erbij wil zijn. Tijdens dat moment wil ik ook aan jullie vertellen over mijn tocht, ondersteund door een natje en een droogje.
We plannen daarom op vrijdag 30 september een "Road to Compostela" avond. Praktische details (waar en wanneer bijvoorbeeld) volgen later, maar ik wou jullie toch reeds warm maken om deze avond vrij te houden. We hopen die avond ook iemand van de Mobiel Scholen te mogen verwelkomen, kwestie van onze bijdrage officieel aan hen over te maken.
En of ik genoten heb van de dagen rust in Fisterra... Schelpen zoeken op het strand, wandelen langs de ruige kusten, kletsnat worden van de regen en een warme choco gaan drinken, en ook genieten van het zonnetje, een dutje doen op mijn kleine handdoek op een verlaten strandje, mijmeren over wat geweest is en wat kan komen, en heel veel tijd om te lezen... Heerlijk !!!
En tegelijk het verlangen om naar huis te gaan. Om familie en vrienden terug te zien. Het weerzien met ons Kris, Wim en Rienske was warm en blij. En na zovele keren in albergues te hebben gelogeerd, was het superdeluxe genieten van een verblijf in een leuk appartement vlak bij de zee. We hadden nog enkele dagen vakantie. Ik maakte welgeteld één sprong in de koude zee terwijl Rienske lustig rondsprong in de golven. En de strandkastelen gebouwd door de familie Marckx, behoorden tot de mooiste van het hele strand (stoefstoef - maar echt waar). Na al die weken in mijn ene fietsrokje, bleek ik zo gehecht aan dit kledingsstuk, dat ik er bleef in rond lopen... We aten lekkere visjes in een gezellig restaurantje. En maakten een fikse wandeling helemaal tot aan de vuurtoren. En tussen het plezier maken door, waren er stillere momenten. Douwke was in gedachten bij ons...
De terugreis met de auto verliep vlotjes.
En zo kwam ik na 7 en een halve week terug thuis. Met bloemetjes en een schriftje met anecdotes en tekeningen over de voorbije weken, heetten Janne, Sare en Liese me welkom. En in de familie Vanderauwera in Bonheiden, werden er bubbels geschonken op de goede afloop van het hele avontuur. Fijn...
De voorbije dagen bracht ik door met een beetje uitpakken en met terug 'landen' in de gewone wereld. Nog steeds dobber ik een beetje na op wat die lange tocht in mij teweeg heeft gebracht en op mijn relaxte-zijn. Dit mag nog even aanhouden...
Heel erg blij ben ik verrast met de resultaten van de rekening van Mobiele School. Momenteel zijn we bezig met een gedetailleerde stand van zaken op te maken.
Maar wat vaststaat is dat we allen samen iets ongelooflijks hebben gerealiseerd. Straf is dat!!!
En in deze tijd van droeve herinneringen aan Douwke's laatste dagen, brengt dit toch wat warmte, troost en verbondenheid. En met dit idee is het hele project begonnen. En dat voelt goed...
Vandaag overzicht binnen gekregen van de stand van de rekening : ik schrok wel even. Momenteel staat er welgeteld 8464 euro op de rekening van Mobiele Scholen, allemaal met de vermelding"'Fietsen voor Douwke" Dit is natuurlijk buitengewoon super, fantastisch en ... Het schooltje is dan ook meer dan gefinancierd. Maar we blijven nog even doorgaan, zo kunnen we ook de begeleiding voor opstart en coaching van een project mee ondersteunen. Dit is ook telkens een serieuze kost voor de organisatie, zo gaat er bv steeds iemand een maand ter plaatse de eerste stappen begeleiden. We stellen ons hierbij geen doel meer, elke euro helpt, en hoe meer euro's hoe beter natuurlijk, want dit is allemaal extra, buiten verwachting en maakt het project alleen maar waardevoller.
Er staan nog wel enkele zaken gepland, de terugkomst, een reisverslag , nog enkele aangekondigde activiteiten door sympathisanten later op het jaar, dus de teller zal nog wel even aantikken. Jammer dat Marleen niet enkele lekke banden heeft gehad, voor de rekening alvast, want voor Marleen was dit natuurlijk leuk meegenomen.
Foto´s volgen nog... de computer op het bureautje van de albergue doet het niet zo goed...
Gisterennamiddag toegekomem in Fisterra. 2 mooie tripjes daar naar toe. Groen, eucalyptusbossen die zo heerlijk geuren, dennenbossen ook, akkers, hier en daar een eindje van de weg een dorpje, en rijen reusachtige windmolens boven op de bergen... Zonddagavond overnacht in een albergue in Oliveirao. Weer een Bokrijkgevoel. de albergue municipal was ondergebracht in een vroegere boerderij met bijgebouwen. Origineel concept - alle deuren open - briefje op de deur: 'kies een bed, ik kom langs om 18.30, de hospitalero'. Een van de gebouwen was de paardenstalling - eindelijk een waardige slaapplaats voor mijn stalen ros - boven de stallen enkele matrassen op de grond. Gelukkig waren er ook echte (stapel)bedden. In het gebouw ernaast echte koeien - geuren navenant en vliegen alom... Maar na een stevige fietsrit slaap je echt overal!
en rarara wie de plaats van het ballonnetje heeft gekozen...
En dan gisteren richting Fisterra. Die magische eerste blik op de grote plas... En het idee - hier ben ik op eigen houtje met mijn fiets geraakt - onwezenlijk... Na een 20km kwam Fisterra in zicht. de vuurtoren was al van ver te zien. Eerst naar de albergue - kwestie van zeker te zijn van een slaapplaats. En dan te voet naar het echte "einde". Nog wat rondgekuierd in dit vissersdorpje. Hier blijf ik nog enkele dagen...goede plek om alles wat zo´n tocht met je doet wat te laten bezinken... In het weekend komen Kris, Wim en Rienske mij hier ophalen.
Woensdag even na de middag ben ik in Santiago aangekomen. Een bijzondere ervaring - veel indrukken en emoties - allerlei flarden van gedachten - weinig woorden nog... Dat komt nog wel.
Een spaanse vrouw is met mij de halve stad doorgeworsteld om me bij de alberge te brengen - ze wou per se meegaan - troittoir op en af - ze tilde mijn fiets zelfs een hele rij trappen af - en het was broeiend heet ( 'doef', zegt Andre uit Brussel, net zoals wij...) - intussen hele verhalen vertellend in een spaanse woordenvloed - zij wordt zeker en vast mijn engel van de dag...
Alvorens de stad in te trekken en 'die kathedraal' te gaan zoeken, enkele uren gelukzalig liggen genieten op mijn bedje - een heerlijke rust en een voldaan gevoel gekoesterd...
Kennisgemaakt met een kamergenote, Ann, een lieve en innemende vrouw uit Zweden. 76 is ze en stapte met zere knieen de camino. In haar zelfgeleerde engels vertelt ze me over haar tocht en haar leven. Traag - wegens de knieen - stappen we samen die 2 km naar de stad. Het voelt als een cadeau om zulke bijzondere mensen te ontmoeten. Zo jong van hart...
Superleuk is het om hier in de stad - tussen die massa mensen - plots reisgenoten te ontmoeten. soms herken ik alleen een gezicht - er zijn er ook met wie ik langer optrok - er is de gedeelde blijdschap van 'we hebben het gehaald' - want dat het zwaar was en dat ieder er wel eens heeft aan gedacht om misschien te stoppen, dat weten we inmiddels van elkaar...er is de nieuwsgierigheid naar hoe ieders tocht is verlopen - er worden nog ultieme tips uitgewisseld - degenen die naar Fisterre zijn geweest vertellen hun wedervaren. We hebben elkaar al vele keren 'tot ziens' gezegd... en toch is het zo fijn mekaar hier terug te zien. Dank Coby en Bert, Henk, Ronald en Ingrid, Marc en Andre.
Ik dwaalde de voorbije dagen vele uren door de stad - intussen alles zo wat op zijn plaats laten vallen. In de kathedraal had ik het geluk om toevallig binnen te wandelen toen het grote wierookvat door de lucht bungelde...
Morgen spring (!) ik terug de fiets op en rij nog een stukje verder. In 2 dagen wil ik in Fisterre geraken, einde van de wereld, einde van de prehistorische sterrenbaan... De zee - dat hoort er nog bij -
