Die bergen!!!

Vanochtend de kaartjes geschreven en op de post gedaan. In de Refugio krijg ik als picknick een stokbrood met spek en eieren mee! Rob en Henk helpen me mijn fiets laden. Ik had hen wel gevraagd geen commentaar te geven op het gewicht van mijn tassen. Zelf hadden ze allebei beslist om hun tent naar huis terug te sturen. Ik fiets met volle tassen, maar wil zo graag mijn tentje meenemen... Beetje zot misschien, maar voor mij wel belangrijk. ik nam me voor het dan maar wat trager te doen... Heb ook de wijze raad van 'ons vader' meegenomen. Hij zei me dat ik eens moet  beslissen en achter mijn genomen besluit moet blijven staan. Wetende dat elke keuze zowel voor- als nadelen heeft.

Wanneer ik St Jean Pied De Port Uitrijd, rij ik toch weer 'verloren' zeker... Zie ik toch weer Rob en Henk die me de weg wijzen. ( Kristel; dit zijn echt wel engeltjes op mijn weg) Ze wensen me nog eens veel moed.
En dan vertrek ik..
Over de tocht over de bergen, kan ik niet veel zeggen. .. Ik heb de overtocht in een doe-modus afgelegd en mezelf ondersteunende mantra's toegesproken ( blijven ademen - piano piano - ...)
De zon stond al hoog toen ik vertrok, het was erg warm. Ik heb afgezien vandaag... En toen was er plots dat kruis van de Albanete pas! Ik was boven.

Ik heb mijn tentje (!!) opgeslagen op een groene camping - mals gras. En superdeluxe - er  is hier wifi. Zo zit ik hier in een typisch spaanse bar - de TV boven mijn hoofd luid aan... Maar deze sfeer is me vertrouwd van vorige vakanties...