dinsdag 14 juni

Vanmorgen Kristel, Wim en Staf uitgewuifd.Toch wel emotioneel... Ik heb er erg van genoten om terug bij hen te kunnen aansluiten na mijn 5 dagen alleen door Frankrijk toeren. Een bijzonder gezelschap ook wel... telkens wanneer we ergens aanmeldden om te overnachten, zag je mensen wat onbegrijpelijk kijken... nee, we waren geen koppels of ouders met een dochter,... of we merkten zelf dat we het toch wat moesten uitleggen. Kwestie van de 'juiste kamers' te kunnen krijgen... 4 aparte individuen, zoals die man van het onthaal in Angouleme onmiddellijk snapte...
Ik heb genoten van het samen fietsen het zwoegen op de bergskes, het vechten tegen wind en hellingen, het naar beneden zoefen, het picknicken, de snackmomemtjes met snickers en banaan, de grappen en doordenkertjes van Staf, de zorgzaamheid van Wim, het rustige en aanwezige gezelschap van Kristel. Het zoeken naar slaapgelegenheid die gepast was voor ieders centen en behoefte aan rust... een bont gezelschap... 4 hulpverleners notabene...
Dank zij hen, heb ik alvast een bijzonder deel camino achter de rug. Niet verwacht.

Ik maak gebruik van mijn rustdag om wat praktische zaken te regelen (postkantoor en fietsenmaker). Ik kuier wat door het stadje. En ik heb volop de tijd om me onder te dompelen in de schat aan wijsheid die in de Refugio aanwezig is. Huberta en Arno, de uitbaters, willen van hun huis een plek maken waar de ziel van de tocht zich kan laten voelen aan wie dit wil... In de tuin hebben ze een inspiratiehuisje gebouwd, er is een bibliotheek met spirituele en poëtische boeken over op tocht gaan...   Ik vind er de rust die ik kan gebruiken.
Angela, een van de vrijwillige helpers fietste zelf naar Compostela enkele maanden geleden en geeft me tips. Mijn kamergenoten voor vanavond zijn Rob en Henk, allebei uit Nederland en met de fiets onderweg naar Compostela. We hebben een leuk babbeltje en merken dat we allen toch wel angstig zijn voor die grote overtocht die ons te wachten staat...