SANTIAGO

En dan is het zo ver...

Woensdag even na de middag ben ik in Santiago aangekomen.
Een bijzondere ervaring - veel indrukken en emoties - allerlei flarden van gedachten - weinig woorden nog... Dat komt nog wel.

Een spaanse vrouw is met mij de halve stad doorgeworsteld om me bij de alberge te brengen - ze wou per se meegaan - troittoir op en af - ze tilde mijn fiets zelfs een hele rij trappen af - en het was broeiend heet ( 'doef', zegt Andre uit Brussel, net zoals wij...) - intussen hele verhalen vertellend in een spaanse woordenvloed - zij wordt zeker en vast mijn engel van de dag...

Alvorens de stad in te trekken en 'die kathedraal' te gaan zoeken, enkele uren gelukzalig liggen genieten op mijn bedje - een heerlijke rust en een voldaan gevoel gekoesterd...

Kennisgemaakt met een kamergenote, Ann, een lieve en innemende vrouw uit Zweden. 76 is ze en stapte met zere knieen de camino. In haar zelfgeleerde engels vertelt ze me over haar tocht en haar leven. Traag - wegens de knieen - stappen we samen die 2 km naar de stad. Het voelt als een cadeau om zulke bijzondere mensen te ontmoeten. Zo jong van hart...

Superleuk is het om hier in de stad - tussen die massa mensen - plots reisgenoten te ontmoeten. soms herken ik alleen een gezicht - er zijn er ook met wie ik langer optrok - er is de gedeelde blijdschap van 'we hebben het gehaald' - want dat het zwaar was en dat ieder er wel eens heeft aan gedacht om misschien te stoppen, dat weten we inmiddels van elkaar...er is de nieuwsgierigheid naar hoe ieders tocht is verlopen - er worden nog ultieme tips uitgewisseld - degenen die naar Fisterre zijn geweest vertellen hun wedervaren. 
We hebben elkaar al vele keren 'tot ziens' gezegd... en toch is het zo fijn mekaar hier terug te zien.
Dank Coby en Bert, Henk, Ronald en Ingrid, Marc en Andre.

Ik dwaalde de voorbije dagen vele uren door de stad - intussen alles zo wat op zijn plaats laten vallen. In de kathedraal had ik het geluk om toevallig binnen te wandelen toen het grote wierookvat door de lucht bungelde... 

Morgen spring (!) ik terug de fiets op en rij nog een stukje verder. In 2 dagen wil ik in Fisterre geraken, einde van de wereld, einde van de prehistorische sterrenbaan... De zee - dat hoort er nog bij -