vrijdag 24 juni: Leon na de fiesta
vanmorgen vroeg vertrokken - kweste van de warmte nog even voor te blijven...
Leon na de fiesta: groepjes nog dolende feestgangers - straten vol glasscherven - hoe kom je daar veilig door met de fiets? spuitploegen die beginnen de straten schoon te maken.
Even zoeken en de weg vragen - en dan weer het platteland in. Hier en daar een dorpje - huizen met gesloten rolluiken - weinig levende zielen te bekennen. Groot is mijn vreugde als ik bij het naderen van Vilar De Mazarife in de verte fietsers meen te zien. Wanneer ik het dorp binnenrijd en zoek naar een supermercado of bar, zie ik 2 bepakte fietsen staan. We raken aan de babbel. Het blijken nederlanders te zijn die in Mechelen wonen. En toeval bestaat echt niet: Coby, de vrouw, blijkt mijn moeder te kennen. 'Maria van de winkel in Bonheiden die nu een bank is...' Ze hebben enkele jaren samen franse les gevolgd... We rijden samen verder, het fietsrouteboekje spreekt over grindwegen en daar ben ik niet zo gek op (de angst voor een lekke band...) En samen rijden is leuker...
We rijden tot Astorga. Daar zoek ik de Alberge op. Zij overnachten in een hotelletje.
zaterdag 25 juni: Die eerste grote berg: Cruz De Ferro
Weer vroeg vertrokken - om 7 uur op de fiets.
Aan de voet van de beklimming naar Cruz De Ferro kom ik enkele fietsers tegen die ik al eerder tegenkwam - ondermeer Coby en Bert. We fietsen samen naar boven...Traag klimmen we - in verschillende etappes - regelmatig stoppen we om wat te eten en te drinken - en uit te rusten...
En dan is daar het grote ijzeren kruis - een bijzondere plek - traditioneel laten pelgrims daar hun last achter - ook de hedendaagse pelgrims houden dit gebruik in ere... Het is een ontroerend moment.
Dan een pijlsnelle afdaling - halverwege stoppen we - in Acebo, een oud en piepklein dorpje met enkele overnachtingsmogelijkheden. Later op de avond bolt ook Henk, de nederlander die ik ontmoette in St Jean Pied de Port binnen. Via anderen had ik al gehoord dat hij in de buurt was. Dat is zo leuk aan deze tocht: verhalen over ontmoetingen worden verder verteld. En zo ontmoet je elkaar meerdere keren weer...
zondag 26 juni: ziekjes...
beetje ziek wakker geworden - buik ligt wat overhoop. Gelukkig geen felle klim vandaag...
Ik beslis mezelf wat te verzorgen en leg aan in een "truckershotel" in Vega de Valgarce
om een idee te geven van die bergjes:
maandag 27 juni: die O cebreiro !
Buik nog niet helemaal OK. Toch vertrokken. Wil graag samen met Coby en Bert over die hoge berg... We rijden door een prachtig groen landschap. hoog boven ons in de bergen zien we het viaduct van de autoweg...
Het is onafgebroken klimmen.. enkele uren lang...Dit is iets wat ik me vooraf niet kon voorstellen.
Na een poos merk je dan dat de autoweg niet meer boven, maar onder je loopt... Bijna boven!
Mooi is het hier!
Ik fietste de berg op op wat slappe thee met veel suiker, beschuit en slappe cola...
Doodmoe ben ik als ik in Samos toekom. In de alberge neem ik een douche en val als een blok in slaap...
dinsdag 28 juni: regen...
Het weer is omgeslagen... er hangen lage wolen en een dichte mist. en het is koud...
Buik nog niet helemaal OK - Voel me wat slapjes...
Bovendien laat het spreekwoord van die laatste loodjes zich voelen... De weg tot Santiago blijft met veel klimmen en dalen.
Ik beslis te stoppen in Ventas. Mijn kaars is uit voor vandaag... Wat bijzonder dorpje - er staan hier 5 huizen - voor de rest niets...
Afscheid genomen van Bert en Coby. Zij rijden verder. Fijne metgezellen heb ik in hen gevonden. En zo gaat de camino zijn weg - stukken alleen - stukken samen - ontmoetingen - sommigen kort - anderen langer en dieper - fijn is dat...
De kilometerteller staat op 2300km - nog 2 dagen te gaan voor Santiago...
Opnieuw een bericht van het thuisfront. In een dorpje met 3 huizen en een veelvoud van schapen vergeleken met bewoners is internet nog onbestaand. Gelukkig is er dan de GSM om wat info uit te wisselen!
Nog minder dan 100 km te gaan, we spreken dan van dinsdag 28 juni. Lijkt niks, maar de laatse dagen zijn wel loodzwaar : enorme hitte afgewisseld met mist en koude, de bergjes (!!). Na de zwaarste en steilste col te hebben gehad tijdens het weekend blijft het wel continu op en af gaan. Echte kuitenbijters, kort, steil en er komt nooit een einde aan. Soms heb je het idee dat je even slen vordert met je fiets als de wandelaars naast je. En dat in combinatie met een tegenspartelende maag en darmflora is niet zo evident. Daarom ook paar keer overnacht in typische hostals (de luxe van een kamer voor jezelf) in plaats van de gemeenschappelijke slaapzalen van de alberges.
Maar de omgeving maakt alles goed. Na de troosteloze en vooral eindeloze Meseta laat Spanje zich weerom van zijn beste zijde zien. En natuurlijk ook al de andere reizigers op de Camino.
Nog 2 dagen fietsen dus tot Santiago, opdracht bijna volbracht...
Spaanse groeten aan iedereen.
Van San Nicolas del real camino naar Leon. 70 km op de teller vandaag. Als mijn optelsommetje nog klopt ben ik nu aan 1997 km.
Tijdens de rit beslist om door Leon te rijden. Veel fietsers mijden de stad omwille van de drukte en de omweg langs saaie en drukke invalswegen.
Weer lange monotone stukken fietsweg. Niet steeds Spanje op zijn mooist vandaag... ook door piepkleine dorpjes gekomem. In El Burgo Ranero is de hoofdstraat nog onverhard. Je vraagt je af waarvan de mensen hier leven. Gelukkig brengt het camino-gebeuren hier nog wat volk naartoe...
Wat wel leuk was, is dat dit deel van de fietsroute naast de camino loopt. Dus heel veel stappende pelgrims gezien. De Bon Camino's waren er in overvloed.
Bij het binnenrijden van Leon, ziet een spaanse mountainbiker mij naar mijn plannetje kijken. Hij komt af en stelt voor om voor te rijden tot in de stad. Mijn engeltje van de dag ontmoet. Blijkt dat er deze week grote fiesta is in Leon - feest van San Juan. Mijn plan om bij de zusters Benidictanessen (?) te gaan slapen waar om 9.30 alles 'toegaat', lijkt niet zo best. Een hostalletje spreekt me meer aan.
Op het grote plein voor de kathedraal zit een fietser uit te blazen. Blijkt Bruno, een man uit Opwijk te zijn. We raken aan de babbel. Zo blij nog eens een belg tegen te komen...
Another day on the office... met deze woorden zwaaide de fietsende Deen op de camping mij vanmorgen ten afscheid. Hij was 2 maanden geleden in Denemarken vertrokken en fietst later weer helemaal terug. Op de vraag of hij zoveel verlof heeft, antwoordt hij dat hij eigenaar is van een kunstgalerij. In de zomer wordt er geen kunst gekocht, dan kijken de mensen alleen maar... Dus kan hij beter op vakantie gaan. Een echte zakenman - hij laat zijn tocht helemaal sponsoren door bedrijven.
Goed gefietst vandaag - lange kilometers langs een drukke baan - nogal eentonig.
Dank zij de deuntjes op mijn Ipod, ging het allemaal wat vlotter. Met dank aan de dochters voor de afspeellijst 'trappen!!!'
Bij een toffe ezel (!)in Terradillos De Los Templarios (de tempeliers zijn hier alom tegenwoordig) wou ik een ballonnetje hangen. Probeerde het te bevestigen aan een takje. Geen goed idee. de ballon plofte onmiddellijk. Dat was niet naar de zin van onze vriend. Die begon me daar te balken!!! muil wijdopen en tanden bloot. De kalveren aan de overkant staakten hun middagdutje en begonnen onrustig heen en weer te lopen. De rust keerde terug toen ik mijn fiets keerde en verder trapte...
Even verderop halt gehouden in een kleine alberge in San Nicolas del Real Camino - fiets gestald - douchke genomen - en wat bijgekomen van de lange fietsrit. Later aan tafel kennisgemaakt met Ulrike en Mattias, wandelaars uit Duisland. Het voelde heel herkenbaar wanneer Mattias zei dat hij zich overdag vaak afvroeg waarom hij hier aan 't stappen was - wat voor zin dit alles had... En dat het vaak 's avonds was, of bij het ontmoeten van andere pelgrims dat hij voelde dat het goed was...
En niet te geloven, maar om 10 uur ligt iedereen te ronken...
Vandaag een kortere rit - naar Castrojeriz - 55 km.
De fietsroute loopt weg van de drukke autobaan - af en toe lange stukken over gravel.
Het is precies zoals beschreven in de fiets-gids. "Met enkele hellingen (!) klimt de route tot op de glooiende hoogvlakte, de Meseta. Het landschap verandert sterk met eindeloze graanvelden (nog eindelozer) en dorre vlakten tot aan de horizon. Dit gebied noemt men de Tierra de Campos. De fietser vormt in deze uitgestrektheid een nietig stipje dat langzaam vordert langs kleine dorpjes, verzonken in de kleuren van het land. Boven op de uitgestrekte hoogvlakte wijst een oud en eenzaam stenen kruis de pelgrim naar Castrojeriz."
Zo was het... lange kilometers zonder levende andere zielen - genieten van het landschap - afzien onder een stralende zon en hopende dat ik op de juiste weg aan 't peddelen was - immers niemand om het te vragen. Af en toe kruiste mijn weg de camino voor de voetgangers. Een teken van herkenning - niet alleen hier - een bon camino...
Aanbeland in Castrojeriz - op een kleine gezellige camping. Door een aktie van de nederlandse kampeerbond is nagenoeg de hele camping bevolkt door nederlanders. Hartelijk ontvangen door de buren die me graag hun hamer lenen en uitnodigen voor een glaasje wijn en een babbeltje. Engeltjes...
zonder woorden...
voor ons vader: uitleg bij de triganofoto volgt
Nog een dagje samem gefietst met Serge en Evelyne.
In Belorado juicht Serge van geluk. Al enkele dagen is hij op zoek naar een dorpje met een mooie kerk met ooivaarsnesten op de toren. Het mooiste dorpje uit zijn herinneringen aan zijn vorige tocht. In Belorado vindt hij zijn kerkje terug...
Belorado roept ook bij mij herinneringen op... Mijn eerste lijfelijke ontmoeting met de camino begint hier. Intussen al meer dan 10 jaar geleden pikten we hier, na onze spanje-reis door Andalousie, Ann op. Ann had toen een weekje meegestapt op de camino met Bea. Bea begeleidde een jongere uit bijzondere jeugdzorg, die na het stappen van de camino, vrijgesteld zou worden van toezicht van de jeugdrechter. Het was voor ons en de dochters toen erg bijzonder om vanop de zijlijn, iets van die camino-sfeer te mogen meemaken...
Vanaf Belorado lijkt het of Serge een extra energie heeft gevonden. Hij neemt Evelyne en mij mee naar andere plekjes uit zijn herinneringen. Zo stapt hij in Vilafranca een cafetje binnen en herkent de uitbater. Hij weet nog dat er een winkeltje in het cafe is waar we ons kunnen bevoorraden voor we de zware bergpas overgaan. Tegelijk komen er bittere herinneringen boven. Hier gingen hij en zijn 2 toenmalige fietsvrienden uit elkaar en vervolgden ze hun verdere camino ieder voor zich... Net zoals de camino mensen bij elkaar brengt, gebeurt ook het omgekeerde...
Met zijn 71 lentes, zijn oranje fietspakje aan (vroeger heeft hij veel gefietst), loodst hij ons die berg over en moedigt ons aan bij elke nieuwe col. Heerlijk.
We maken nog een ommetje langs San Juan De Ortega en bollen dan met grote snelheid richting Burgos. Hier zoek ik de camping op. Morgen neem ik een rustdag. Ik zeg Au Revoir tegen Serge en Evelyne. Zij overnachten in de refugio bij de kathedraal en fietsen morgen verder.
